As Nais Adoratrices, Escravas do Santísimo Sacramento e da Caridade, chegaron a Ferrol en 1958, 14 anos despois da fundación da orde relixiosa. Instaláronse na antiga capela de San Roque, segundo explica Ana Martín na reportaxe “Puntadas de Fe” -publicado en revístaa “Paixón Ferrolá”, editada por COPE Ferrol- para dedicarse a “a adoración, o encomio e a reparación do Santísimo Sacramento do Altar”. Para soster a vida contemplativa realizan tarefas de costura e bordado para a Igrexa e ao longo dos anos estableceron, a través dos seus puntadas, unha sólida relación coa Semana Santa de Ferrol.
O traballo e a constancia son selo de identidade destas mulleres. “Hábitos, capuces bordados, estandartes e pendóns” e mesmo o palio branco que lucía a Virxe da Soledad, explica Martín no seu texto. As Nais Adoratrices son as artífices de manter en bo estado ou recuperar marabillosos mantos, pezas con bordados…etc. Moitos dos traxes que levan as imaxes da Semana Santa teñen un valor incalculable, pois na maioría de casos, ademais da antigüidade das pezas, estas están fabricadas con materiais de gran calidade. Lourdes Fernández, especialista restauradora do patrimonio téxtil andaluz, indica que “hai que concienciar máis en relación á calidade técnica destas pezas, ao seu valor, o respecto polo orixinal e polos seus creadores”.
O conxunto de hábito e manto que loce a Virxe da Soledad adquiriuno en 1861, Vicente Boado da Cuadra, capitán de navío e segundo xefe do apostadero filipino. É unha das pezas que estas monxas coidaron e recuperaron co seu traballo. Os bordados orientais do século XIX tiñan grandes volumes e elaborábanse con fíos de ouro de diferentes grosores, aplicacións e abelorios, asemellando filigranas e pasamanería. Para a historiadora Carmen Eisman Lasaga, que tamén menciona Martín na súa reportaxe, ter un produto elaborado en China ou Filipinas “era sinónimo de status e diferenciación para quen o posuía”.
Ana Martín falou con tres das relixiosas que viven en San Roque, as irmás, Magdalena, Felisa e Basilia. Elas ingresaron moi novos, nunha época na que os conventos recibían a moitas nenas que dicían sentir vocación, aínda que a maioría non callaban finalmente. “A vocación dánola Deus, pero tamén o traballo e a constancia”, resaltan estas Nais Adoratrices, quen aos poucos desde a súa entrada á congregación foron converténdose en auténticas mestras da costura e o bordado.
A pesar da idea de mundo obsoleto e afastado da actualidade que se pode ter sobre un convento, as mulleres que aquí habitan desenvólvense con gran soltura coa “happy”, unha máquina bordadora conectada a un ordenador. Aínda que a preparación previa é ardua, grazas a esta ferramenta os traballos poden ser replicados posteriormente con facilidade.
Cando crean deseños propios compártenos coas outras casas do Instituto, porque “o sentimento de comunidade é total”, resalta Martín. Ademais, contan cun fondo común onde doan os sobrantes de cada institución e do que lles envían o que precisan. O ambiente de paz e irmandade reina na congregación, onde a riqueza humana tamén se reparte, tentando que todos os conventos conten cun número equilibrado de irmás.
A ORIXE
A historia desta orde comeza en 1944 da man de María Rosario Lucas Burgos, unha andaluza nada no seo dunha familia de clase media. Só a fe consola a esta muller, que tras ingresar como monxa aos 18 anos desexaba dedicarse á exclusiva adoración do Santísimo, pero os seus bos dotes como mestra atrasan ese momento. Despois da Guerra Civil, e xa abandonando a súa congregación, vai a Málaga a buscar apoio no prelado, onde o bispo recolle a petición e confirma o nacemento de “Pía Unión de Fillas da Igrexa”. En 1944 inauguran a súa capela e visten os seus primeiros hábitos. Dous anos máis tarde trasládanse a Granada xunto ao bispo, e fundan alí a súa Casa Nai. Finalmente, en 1948 conséguese establecer a Nova Fundación, na que 12 relixiosas erixen publicamente os seus votos, tantas como apóstolos houbo. E noméase a Rosario, Superiora Xeral do Instituto.
A pesar de vivir en clausura conseguiron ir expandindo a súa orde por España e Latinoamérica, sendo posteriormente renombradas polo Decreto como “Escravas do Santísimo Sacramento e da Inmaculada”, remarcando nas súas constitucións a dedicación eucarística. A pesar do falecemento de Rosario en 1960, aos 51 anos de idade, a congregación puido continuar coa súa obra contemplativa ata a actualidade.
