A Agrupación Musical da Virxe da Amargura creouse en 2007 e conta actualmente con ao redor de 40 membros. Andrea Durán toca a caixa e leva ligada ás bandas de música practicamente toda a súa vida: “Empecei a tocar hai 16 anos, e fai 13 que estou en Virxe da Amargura”.
Por que decidiu entrar na agrupación?
Primeiro estiven na OJE, pero decidín entrar en Virxe da Amargura porque o meu pai empezou a ser profesor da agrupación e apetecíame cambiar un pouco de estilo musical, xa que na OJE é mesturado entre cornetas e tambores e agrupación musical.
En que momento empezou a súa vinculación coa Semana Santa?
O meu pai leva toda a vida sendo profesor de música nas bandas. Ademais, a miña nai levoume desde bebé a todas as procesións e é algo que sempre me gustou, por unha banda ou por outro. Encántame a Semana Santa; mesmo vía as procesións pola televisión.
Houbo cambios na traxectoria da agrupación?
En 2016 houbo unha reforma estrutural da banda respecto a a calidade musical, e hai un ano e pouco incluímos tamén o estilo de cornetas e tambores, pero aínda o estamos labrando, porque é algo que leva moitísimo tempo e que debe incorporarse aos poucos.
Foi un cambio de director, de estilo musical, de pezas e marchas…. Ademais, tentamos centrarnos máis nos fallos durante os ensaios, nesas pequeñeces que antes non valorabamos.
Recibiron numerosos nomeamentos e medallas, cal é o máis especial?
A Gravata de San Juan, sen ningunha dúbida. E é moi especial, porque é un terzo que confía en nós a cegas, e é verdade que temos anos malos, como todo o mundo, pero eles sempre van connosco a matar, pase o que pase están aí para apoiarnos. Sempre connosco, e nós con eles, por suposto.
Posúen un repertorio moi amplo, algunha peza é composición propia?
Si, “Humildade en Santa María”, por exemplo. Temos algunha peza propia gardada no repertorio, pero sacámola dependendo do ano, do número de xente…. Porque son pezas moi difíciles e imos usándoas conforme estea o estado da banda. Pero sempre que temos oportunidade tiramos polo propio; tentamos sacar unha peza ao ano.
Hai un tempo cambiaron de uniforme, a que se debeu esta modificación?
Fixemos un cambio grande, porque anteriormente usabamos o de Paixón de Linares, que foi un traxe cedido, pero era doutra banda. E cando tivemos suficiente patrimonio, elaboramos un propio. O noso xa é persoal, co noso escudo e demais simboloxía.
Como viviron a pandemia desde a agrupación? Puideron seguir cos ensaios ou realizando algún tipo de actividades?
Cando había moitas restricións o que faciamos era ensaios individuais, ou se se podía, de dous en dous. E cando se empezou a abrir un pouco máis todo xa empezamos a ensaiar por cordas, e é o que seguimos facendo agora, porque aínda non facemos ensaios xerais.
Temos as miras en Santa Cecilia, pero de momento non concretamos ningunha actividade proximamente.
Ven factible a celebración da Semana Santa en 2022?
Eu teño a esperanza de que si, e espero que xa se poida celebrar. Por unha banda é comprensible que ata o momento non se puido buscar unha solución para as bandas, porque é máis difícil garantir a seguridade e a protección fronte ao covid. Pero é certo que se vive fatal, con moita pena porque non podes quitarche as ganas de tocar. Son dous anos, é moito tempo. E hai xente como eu, que levamos 16 anos seguidos seguindo a Semana Santa, e quítancha de súpeto, e é moi complicado. Hai que entendelo, pero é verdade que se vive mal, con pena… Esperamos que haxa anos mellores proximamente. Creo que todos seguimos con moitísimas ganas, de ensaiar, de tocar…. de que volva todo.
Cal é o seu momento favorito da Semana Santa?
O luns Santo en Santiago de Compostela coa Humildade, porque nos arroupan moito e é un momento moi especial para nós, apoiáronnos desde que empezou a banda. Téñennos moito agarimo, e nós a eles.
